永遠都在

 

 

Fiction

Title : 永遠都在 (อยู่ตรงนี้ตลอดกาล)

Type : Short fic

Genre : Romance , Period

Rating : PG

Character : Yiyangqianxi x Liuzhihong

Writer : Mint Chocolate Chip

Warning : plot from @ppong__ppong

Warning : มันอาจจะฝืดๆ นิดนึงนะคะ แบบว่ารีบเขียนน่ะค่ะ 555

 

 

 

กลางฤดูใบไม้ร่วง ยามค่ำของวันไหว้พระจันทร์เป็นวันที่คึกคักวันหนึ่ง ภายในจวนตระกูลอี้จุดโคมสว่างไสว ลานด้านนอกตั้งโต๊ะจัดพิธีไหว้พระจันทร์ อันประกอบไปด้วย น้ำชา อาหารเจ ขนมหวานหลายชนิด ผลไม้มงคล กระดาษเงินกระดาษทอง ดอกไม้สดส่งกลิ่นหอมหวน และข้าวของเครื่องใช้ของสตรี ซุ้มประตูที่ทำจากต้นอ้อยผูกโคมไฟไว้กับต้นอ้อยให้ความสวยงาม ในกระถางธูปจุดเทียนไว้เต็ม ดอกไม้วางไว้สองข้าง ผลไม้และขนมไหว้พระจันทร์ที่จัดเรียงเป็นชั้น วางขนมหวานต่างๆ รอบโต๊ะ วางประดับประดาด้วยกระดาษลวดลาย

 

 

เด็กชายเจ้าของดวงตาสีดำสนิทสดใสจ้องมองไปทางโน้นทีทางนี้ที เขาหมายตาขนมไหว้พระจันทร์ในจานกระเบื้องเคลือบที่จัดวางเรียงไว้อย่างสวยงามและอลังการ ส่วนใหญ่ไส้ข้างในถ้าไม่เป็นไข่แดงก็จะเป็นไส้ธัญพืชต่างๆ ในทุกปีทุกคนในตระกูลอี้จะได้รับส่วนแบ่งขนมไหว้พระจันทร์ในปริมาณเท่าๆ กัน เพื่อแสดงถึงความสามัคคีปรองดอง

 

 

“จื้อหง…เจ้าหมายตาอันไหนไว้หรือ?” เสียงถามดังมาจากผู้ยืนเคียงข้างซึ่งสอดส่ายสายตามองไม่แตกต่างกัน

 

 

“ข้าชอบไส้เกาลัด” เด็กชายกระซิบบอกบอกความต้องการของตนเองเบาๆ ด้วยเกรงว่าจะมีผู้ใหญ่คนใดได้ยินเข้า

 

 

“ข้าจองไส้ไข่แดง” เด็กชายตัวสูงไล่เลี่ยกับอีกคนบอกบ้าง

 

 

“ทุกปีท่านจองแต่ไส้ไข่แดง”

 

 

“ก็ข้าชอบไส้เค็ม ไม่ได้ชอบไส้หวานๆ อย่างเจ้านี่”

 

 

“ก็ข้าชอบของข้ายังงี้”

 

 

“ชู่วส์…เงียบก่อน” อี้หยางเชียนซีผลักร่างเด็กชายที่ผอมบางกว่าเขาไปแอบยืนหลังต้นไม้…

 

 

ใช่ คุณชายอี้หยางเชียนซีกับหลิวจื้อหง ลูกชายของแม่นมของเขากำลังวางแผนลักกินขนมไหว้พระจันทร์เหมือนทุกปีที่ผ่านมา นั่นเป็นวีรกรรมที่ทั้งสองเก็บเป็นความลับ ถึงจะมีผู้ใหญ่ในบ้านสงสัยถึงของไหว้ที่เว้าแหว่งหายไป แต่หาได้มีใครใส่ใจไม่ เพราะของไหว้อันมากมายเสียจนกินในค่ำคืนนี้ก็ไม่หมด

 

 

หลังจากที่ปลอดผู้คน เพราะพวกผู้ใหญ่ต่างรวมตัวพูดคุยเรื่องราวต่างๆ ในโถงใหญ่ของเรือน รอเวลาธูปดับ เด็กชายทั้งสองจึงแอบย่องด้วยฝีเท้าอันเบากริบไปหยิบฉวยเอาขนม ผลไม้และขนมหวานที่หมายตาไว้มาซุกเก็บในห่อผ้าจากโต๊ะพิธี จากนั้นจึงรีบวิ่งไปด้านหลังจวนที่มีต้นไม้สูงครึ้มพอที่จะป่ายปีนขึ้นไปนั่งชมจันทร์ด้วยกันได้

 

 

แสงจันทร์นวลเมื่อกระทบกับใบไม้สีเขียวเข้มก่อให้เกิดแสงสีเงินยวงอย่างประหลาด อีกทั้งยังมีแสงจ้อยกระจิดริดจากหิ่งห้อย ทำให้ค่ำคืนไหว้พระจันทร์คืนนี้ดูสวยงามยิ่ง

 

 

เมื่อเด็กชายทั้งสองอิ่มหนำจากขนมและผลไม้ที่หยิบฉวยมาก ล้างปากด้วยน้ำชาแล้วก็ต่างนั่งเอนอิงพิงกัน ชมจันทร์ด้วยอารมณ์สุนทรี คุณชายอี้หยางเชียนซีแม้จะเกิดในตระกูลสูงศักดิ์ หากไม่เคยถือตัว ฉะนั้นหลิวจื้อหงซึ่งเป็นลูกชายของแม่นมของเขาจึงมักติดสอยห้อยตามไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ความสนิทสนมนั้นไม่เคยถูกรังเกียจเดียดฉันท์จากญาติผู้ใหญ่ มิหนำซ้ำ หลิวจื้อหงแทบจะได้รับในสิ่งที่อี้หยางเชียนซีได้รับด้วยซ้ำ ฉะนั้น เด็กชายทั้งสองจึงสนิทสนมกันราวเป็นเงาติดตามตัวกันและกัน

 

 

“ป่านนี้ท่านย่ากับท่านแม่ของท่านคงจะสงสัยว่าทำไมกองขนมถึงได้หายไปทุกปี” เด็กชายร่างผอมกว่าที่เอนอิงพิงไหล่เด็กชายผู้เสมือนเป็นเจ้านายของตนพูดด้วยน้ำเสียงติดหัวเราะ ไม่ต่างไปจากเด็กชายอีกคนที่แหงนมองพระจันทร์งามเบื้องฟ้าไกล

 

 

“บางทีพวกท่านอาจจะรู้ แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ก็ได้นะ”

 

 

“ท่านเชียนซีคิดอย่างนั้นหรือ?”

 

 

“ข้าเดาเอา…จื้อหง ดูสิ พระจันทร์ปีนี้เหตุใดถึงได้ดูโตและงดงามนัก?” อี้หยางเชียนซีชี้ชวนให้เพื่อนเล่นของเขาแหงนเงยมองจันทรานวลงาม

 

 

“มันก็เหมือนทุกปีที่ผ่านมา”

 

 

“บางทีมันอาจจะเติบโตขึ้นเหมือนเจ้ากับข้าที่เติบโตมาทุกปี”

 

 

“และทุกปีท่านกับข้าก็จะมาแหงนมองพระจันทร์ด้วยกันอย่างนี้…ทุกปี…ทุกปี เฮ้อ…ข้าชักอยากจะอยู่ตรงนี้ไปตลอดกาลจังเลย”

 

 

“ข้าก็เหมือนกัน”

.

.

.

.

“…ข้าก็เหมือนกัน…”

 

 

เสียงละเมอดังมาจากร่างที่ยังคงนอนหลับบนตั่งเตียง ทำให้ชายหนุ่มผู้กำลังนั่งเขียนพู่กันอีกอยู่ที่โต๊ะอีกด้านหนึ่งของห้องถึงกับเงยหน้าขึ้นมองอย่างนึกฉงน จากนั้นจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปยังตัวต้นเหตุที่ยังคงงึมงำอยู่ในลำคอจนแทบจะจับความไม่ได้

 

 

“ข้าอยากอยู่กับท่านตลอดไป…”

 

 

ปลายนิ้วแข็งแรง หากเรียวสวยตามแบบฉบับบัณฑิตผู้จับพู่กันมากกว่าอาวุธแตะลงบนแก้มนิ่มของผู้หลับใหลพลางคลี่ยิ้ม

 

 

“จื้อหง…จื้อหง…ฝันละเมอถึงสิ่งใดกันหรือเจ้า?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยนามนั้นอย่างรักใคร่

 

 

ฝ่ายผู้ที่นอนหลับอยู่คล้ายจะได้ยินเสียงเรียกชื่อตนดังมาจากที่ไกลแสนไกลจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วได้พบว่า…ภาพในวัยเยาว์นั้นที่แท้คือความฝันนั่นเอง

 

 

“ท่านเชียนซี”

 

 

“เจ้ากินขนมไหว้พระจันทร์จนอิ่มแล้วนอนละเมอหรือไร?” ร่างสูงสะบัดชายเสื้อก่อนจะทรุดนั่งลงริมเตียง แตะพยุงเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย

 

 

“ข้าฝันถึงท่าน” หลิวจื้อหงบอกกับอีกฝ่ายเมื่อสติกลับมาแจ่มใส

 

 

“ฝันถึงข้า?”

 

 

“ใช่…ข้าฝันถึงท่าน ในวัยเยาว์ที่เราแอบขโมยขนมไหว้พระจันทร์มากิน แอบปีนขึ้นไปบนหลังคาแล้วนั่งชมจันทร์ด้วยกัน”

 

 

“แล้วยังไงต่อหรือ?” น้ำเสียงของอี้หยางเชียนซียามเอ่ยถามช่างละมุนละไมนัก แววตาก็แสดงออกถึงความเอื้อเอ็นดูไม่ปิดบัง ตั้งแต่วัยเยาว์ล่วงเลยมาจนบัดนี้

 

 

“ในฝันข้าบอกกับท่านว่าข้าอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยู่กับท่านตลอดไป”

 

 

“แล้วตอนนี้เจ้าไม่ได้อยู่กับข้าหรือหรือไร ถึงได้ฝันอะไรแบบนั้น?” เมื่อโดนถามกลับ ใบหน้าของคนเพิ่งตื่นนอนออกจะไม่สบอารมณ์นัก ในฝันนอกจากเขาจะเป็นสุข ได้ชมจันทร์งามแล้วก็ไม่ต้องการสิ่งใดอื่นอีก หากตอนนี้สิ ตอนที่เขาตื่นขึ้นมาพบกับแววตายั่วล้อ…

 

 

หลิวจื้อหงก็ชักจะไม่มั่นใจแล้วว่าท่านเชียนซีที่อยู่ในฝัน กับท่านเชียนซีที่อยู่ตรงหน้า เป็นคนๆ เดียวกันหรือไม่

 

 

“ข้าบอกแล้วว่าข้าฝัน…ท่านจะเอาอะไรกับความฝันของข้าล่ะ?”

 

 

“ข้าก็ไม่ได้จะว่าอะไร เพียงแค่สงสัย…ในเมื่อเจ้าอยู่กับข้าแล้ว ยังจะฝันถึงข้าอีก”

 

 

“ก็ข้ามีความสุข แล้วทำไมข้าจะฝันถึงท่านไม่ได้?”

 

 

อี้หยางเชียนซีทำท่าจุ๊ปาก ดวงตาสีสวยลึกซึ้งทอประกายชนิดหนึ่งยามเอื้อมมือไปแตะไหล่ทั้งสองข้างของหลิวจื้อหง

 

 

“มา…ข้าจะทำให้เจ้ารับรู้ว่าระหว่างข้าในความเป็นจริงกับข้าในความฝัน แบบไหนจะทำให้เจ้ามีความสุขกว่ากัน…” ริมฝีปากของผู้พูดใกล้คลอเคลียกับริมฝีปากนุ่มของหลิวจื้อหง เขาเหลือบตามองไปยังโต๊ะที่ยังคงมีกระดาษ พู่กัน และหมึกที่เพิ่งฝนใหม่ ก่อนจะยกมือทั้งสองดันแผงอกนั้นไว้

 

 

“ท่านเชียนซี…ท่านไม่ทำงานต่อแล้วหรืออย่างไร?” ร่างผอมบางกว่าถูกพาให้เอนทาบท่าวกับเตียงนอน สาบเสื้อกำลังจะถูกแหวกออกช้าๆ

 

 

“ไว้ทีหลัง…วันนี้วันดี ข้าคิดว่าควรดูแลเจ้าให้สำราญใจเสียก่อน”

 

 

 

END (สุขสันต์ในคืนไหว้พระจันทร์ค่ะ)